حسین نعمان می گوید : در محضر امام باقر ( ع ) بودم , مسافرى از خراسان که آن راه دور را پیاده طى کرده بود به حضور امام شرفیاب شد . پاهایش را که از کفش درآورد شکافته شده و ترک برداشته بود . گفت به خدا سوگند من را نیاورد از آنجا که آمدم مگر دوستى شما اهل البیت . امام فرمود به خدا قسم اگر سنگى ما را دوست بدارد , خداوند آن را با ما محشور کند و قرین گرداند و هل الدین الا الحب آیا دین چیزى غیر از دوستى است مردى به امام صادق ( ع ) گفت : ما فرزندانمان را به نام شما و پدرانتان اسم مى گذاریم , آیا این کار , ما را سودى دارد ؟ حضرت فرمودند آرى به خدا قسم : و هل الدین الا الحب مگر دین چیزى غیر از دوستى است ؟ سپس به آیه شریفه : (( ان کنتم تحبون الله فاتبعونى یحببکم الله )) استشهاد فرمود. اساسا علاقه و محبت است که اطاعت آور است . عاشق را آن یارا نباشد که از خواست معشوق سربپیچد . ما این را خود با چشم مى بینیم که جوانک عاشق در مقابل معشوقه و دلباخته اش از همه چیز مى گذرد و همه چیز را فداى او مى سازد.
مُهر بر لب زده
دردی بود در دل ، ذکری بود بر لب ...
گفتم تابدانم تا بدانی ...
